”
من سک اجـــکہاں کہ یک چہ یکءَ
ما بلوچی ءِزگریں گالاں ھوں رَد
نبیسگءَ اِیں ۔ اِے ”ھوں“ اِنت کہ
اِیشیءَ ما گوں نہ زانتکاریءَ ” اوں
“
نبیس ایں ۔ اِیشیءَ پارسیءُبلوچیءَ
”
ھم “ ھوں گُش اَنت ۔ اِدءَ دیگہ گپّے
منی دلءَ چِست بوت کہ باز اُردُو
جتیں مردم اِیشیءَ ” بی “ یا ” بھی“
گُش اَنت ءُ نبیس اَنت کہ اِے وڑیں
بے پرواھیءَپہ بلوچیءَ سک مزنیں
تاوان ئیت ۔
من شمارا سرپد کنئگ لوٹاں کہ اِے ”
اوں “ ءِ اَسلی کارمردیءِ جاگا اِیوکءَ
اِدءَ روا اِنت آ کارمرزیءِ جاگہءَ شما
اِدءَ بہ چار اِت بزاں ماں اِے
درورانی (مثالانی ) تھءَ ئِے بچاراِت
،
آ درور اِیش اَنت ھنچو کہ
ھـــــــوں“ پرچی ” اوں “ ؟ سرپداوں“ رؤگءَاوں“ پیداک اوں” چم اوں “ دل اوں “ ” کنگءَ اوں ” نبیسگءَاوں “ ساہ اوں “ ” جان اوں“ نی نہ لوٹ کہ اِے ” اوں “ پہ ” ھوں “ ءِ جاہءَ کاربندگ بہ بیت ۔ اُمیتے داراوں کہ منءَ وتی نبشتانک دْراج کنگءِ زلورت نہ اِنت ۔
”